Dag 5: 03 augustus 2019: dagje relaxen in Portobelo

Na een nacht enorme onweders worden we weer op tijd gewekt door de geluiden van de vogels in de baai van Portobelo.  We lezen het berichtje van Tante Johanne: nonkel Frans, mijn peter overleed vanmiddag (voor ons dus in de vroege ochtend).  Daar staan we toch een tijdje bij stil.  Waar je ook ter wereld bent, het leven is eindig.  In 2014, tijdens onze grote reis naar Thailand stierf mijn tanteke Mimi, de zus van mijn mama en nu de broer van mijn mama.   We denken aan allen die ons de laatste jaren hebben verlaten.  Hoewel we niet bij het afscheid aanwezig kunnen zijn, zullen we er zeker met onze gedachten bij zijn.

Na een goed ontbijt in Casa Congo besluiten we even het dorpje in te gaan en de restante van de Spaanse Forten te bezoeken.  De baai waar Portobelo ligt werd in 1502 door Christoffel Columbus ontdekt en door hem "Puerto Bello" (mooie haven) genoemd. De diepe natuurlijke haven maakte deze plaats uitermate geschikt als havenstad. 

De stad was een transit voor verscheping van goud en zilver naar Spanje.  In Portobelo werden verschillende forten gebouwd die de stad moesten beschermen tegen vijandige koninkrijken (de Engelsen en de Nederlanders) en tegen piraten. Toch slaagden de piraten William Parker (1601) en Henry Morgen (1668) er in de stad te veroveren. Henry Morgen liet zijn schepen verderop aanleggen en viel over land aan, een zet waar de stad niet op berekend was. De Spanjaarden kregen de stad pas terug na een betaling van een losgeld van 100.000 pesos.

Nu staan de forten op de werelderfgoedlijst van UNESCO.  Maar de beschermde sites lijken ons erg bedreigd.  De stad is één en al vergane glorie.  Het maakt ons triestig hoe vuil het hier is.  Iedereen stort zijn/haar afval gewoon op straat, de huizen staan te verkrotten en de politiek verantwoordelijken laten dit gebeuren.  Het lijkt of Casa Congo nog het enige overgebleven pareltje is.  Nochtans zou het stadje het paradijs op aarde kunnen zijn. 

Na ons bezoek aan het fort aan het westen van de stad, klimmen we naar het uitkijkpunt.  Waaw wat een view.  We bezoeken even later in de kerk San Filipé.  Het verhaal gaat terug tot ergens in 1600.  In die tijd heerste er in gans Panama de pest. Totdat er aan de kust van Portobelo een zwart Christusbeeld aanspoelde. De pest was in deze stad op slag verdwenen. Al snel verspreidde het nieuws zich rond dit mirakel door heel Panama en zo werd Portobelo naast een visserstadje ook een gekend bedevaartsoord.

De kinderen keren terug naar het hotelletje, terwijl vake, Vinnie en ikzelf nog het fort naast de kerk inlopen.  Terug in het hotel beloven we ons een relaxe namiddag.  We spelen een spelletje Koehandel, hangen wat in de hangmat, de kinderen kijken wat op hun computer, we starten vroeg met de apero en dineren op tijd.  Morgen rijden we terug naar Panama City met de 'Chickenbus' op naar ons volgend avontuur.