Dag 24: de dodenspoorlijn en zwemmen

8 augustus 2014 - Kanchanaburi, Thailand

We staan al een tijdje achter met schrijven, dus wordt het tijd voor een inhaalbeweging.  Op weg naar het Zuiden heb ik veel tijd om te schrijven.
Op 8 augustus splitsen de Stubbekes zich op.  De ene helft (Aïm en Krista) wil met de trein over de dodenspoorlijn gaan rijden.  De andere helft blijft in het hotel om te zwemmen.  Om 10:45u vertrekt de trein richting Nam Tok, een ongeveer 2 uur durende rit.  Nog voor we ons goed en wel op onze genummerde plaatsen konden nestelen, brak de zetel af.  Pardoes beland ik, Krista op de grond.  Mijn billetjes kwakken op de ijzeren ligger van de zetel, met als gevolg een dikke zwarte plek op mijn linkerbibs.  Herstellen van de zetel is niet meer mogelijk, alleszins nu niet.  Dat wordt een hele rit oppassen.
De dodenspoorlijn loopt over de brug, langs de River kwai.  Alvorens we over de indrukwekkende overhagende rotsen rijden, zijn we reeds 2 uur onderweg. De trein tuttert bij elke kruising en stopt in heel wat kleine stationnetjes, waar een horde toeristen dan weer op en af stappen. De landschappen zijn om ter mooist en Aïm en ik genieten ervan om eens met twee op stap te zijn.   In Nam Tok is er bijna niets te beleven.  Na de lunch, willen we nog naar een watervalletje, maar aangezien we niet veel tijd hebben om de laatste trein naar Kantchanaburi te halen, plannen we een songtaew te nemen.   Als we daar aankomen, blijkt de Songtaew verlaten en is er in de verste verte niemand te bespeuren.  Dan maar een wandelingetje zonder doel.  We houden het uur in het oog en draaien na een half uurtje terug.  Vlak aan het station, manen twee mannen ons aan om ons te haasten.  De trein gaat bijna vertrekken.  We lopen de voeten onder onze benen uit, maar stappen nog goed op tijd terug op de trein.  Het is toch wel een raar gevoel om over deze spoorlijn te rijden.  Om deze spoorlijn aan te leggen hebben nl. 30000 westerse gevangenen en 100000 Aziaten onder zeer ermbarmelijke omstandigheden moeten werken.  De Japanners wilden de spoorlijn gebruiken om, tijdens de tweede wereldoorlog India aan te vallen.  Ze legde een onmogelijk werkritme op.  De dwangarbeid eiste samen met malaria duizende mensenlevens op. 
Op weg terug kijken we nog naar de voorbijrazende landschappen.  20 minuten voor aankomst blijkt men plots de locomotief te moeten verwisselen.  Een half uur wachten we in een klein stationnetje tot de vervanglocomotief er aankomt.  We stappen af bij de Brug, maar dan blijkt de rest van de familie op de nachtmarkt aan de andere kant van de stad te zijn.  Dit levert ons nog een fixe wandeling op.  Na de nachtmarkt eindigen we in een klein restaurantje waarna we het hotel terug opzoeken en op verzoek van de jongens ons nog laten verleiden tot een spelletje pool.  Om 23:00u duiken we ons bed in.
Rating: 
Dodenspoorlijn: 4,5 (mooie landschappen,te veel toeristen om,mooie foto's te kunnen maken)
Lunch in Nam Tok: 3 (stelde niet voor voor en men wilde ons te veel aanrekenen)
Diner: 3 (de loempias waren niet zo lekker)
 

Foto’s