Dag 23: we ontdekken de omgeving van the bridge

oei we worden wakker met iemand die niet meer kan bewegen.  Vincent kan bijna niet stappen van de rugpijn! Toch maar eerst even bij een dokter of kinesist langsgaan voor we een trip met de scooter maken... Ik heb de keuze, ofwel ga ik naar een soort dokterspraktijk, ofwel ga ik naar het ziekenhuis. Bij nader inzien zitten de dokters van de praktijk vanaf een uur of 11 allemaal in het ziekenhuis, waarom ze dan de praktijk als optie geven weet ik niet... Thaise logica... Dus met de tuk tuk naar het plaatselijk hospitaal.   Bwa, hospitaal? Een uit de kluiten gewassen villa met een 5-tal doktershokjes, een afdeling runtgen en een verzorgkamer, een afdeling om te betalen en een afdeling 'apotheek'meer blijkt het niet te zijn. Helaas was ik zo onder de indruk dat ik vergeten ben om wat fotos te nemen... Soit, waarschijnlijk mocht het ook niet. Verder 5 mannelijke verplegers en een batterij verpleegsters moesten mijn opvang aangenaam maken.
Aangekomen aan het hospitaal word ik onmiddellijk op en soort rolstoel gezet (deed mij een beetje denken aan een voorhistorische gyneacologenstoel op wielen, alleen de beugels ontbraken gelukkig).
De dokter vroeg of hij platen mocht nemen van mijn rug. "als u dat nodig acht wel ja" antwoord ik hem. "ja ik denk wel dat het best" is zei hij... Vervolgens duwt een verpleger mij naar de afdeling radiologie. Daar moest mijn broek naar beneden, de verpleegster was er niet gerust in... Ik word terug naar de dokter geduwt, die weet mij te vertellen dat met mijn ruggegraat niks mis is, 't zal dus een zere spier zijn... Hmm da's anders dan wat ze mij in Belgie zeggen... Hij schrijft mij dus wat pillen voor tegen de pijn (voor 7 dagen) en ik mag nog kiezen of ik ook een extra spuit wil om de pijn te verzachten. Uiteraard!
Vervolges mag ik gaan betalen, op mijn vraag waar het voorschrift voor de medicatie is wordt raar gekeken. 'Gewoon hiernaast de rekening afgeven' zeggen ze. Inderdaad , aan het volgende loket krijg ik de nodige pillen in een zakje met mijn naam op overhandigt.
Ik laat mijn tuktuk komen en ga terug naar onze guesthouse.   Na een klein uurtje rust blijkt de spuit z'n werk te doen en tracht Ik Krista en de kids te vervoegen.  Zij zijn ondertussen naar het art gallery and the war museum gegaan.  Hoewel het weinig onderhouden is, is dit toch heel indrukwekkend.  Plots ziet Aim papa op de bridge over the river kwai wandelen, achter het toeristentreintje in de gietende regen.  De familie is weer herenigd!  Schuilen voor de regen doen we op een heuse juwelenmarkt. Tijd dus voor cadeautjes voor de nichtjes!  Het is trouwens de eerste keer dat het zo lang aan 1 stuk blijft regenen...
We eten nog een lokale snack (geroosterde maïs) op de lokaal-uitgeregende markt en wandelen samen terug the Bridge over om binnendoor naar onze guesthouse te gaan. Daar toch even op bed liggen (Vincent en Kika), nog wat poolen (de jongens), hmm, geen aandacht voor het zwembad... 
Vavavond hebben we beloofd pizza te gaan eten, hier zou een goede pizzeria zijn. Eerst een aperitiefje, een lokale Chang of 2 voor we vertrekken ( de dokter heeft niet gezegd dat dit niet mocht...) En inderdaad, de pizza en pasta blijken van goede kwaliteit te zijn. Na het eten nog even langs de supermartkt, een voorraad inslaan voor de trip van morgen ( en de trip van vanavond: 'chang on terras with wive'...) maar eerst nog wat keuvelen met de nederlanders en Parijzenaars die hier verblijven. Op terras genieten we nog van de kikker- en krekelconcerten die door de hevige regenval volledig in hun nopjes blijken te zijn. Ik zou er niet van verschieten als er nu extra gasten in het zwembad zitten...